Paardrijd-juf Marjan spreekt me vriendelijk toe terwijl de lieve pony onder me voor de zoveelste keer uit de volte breekt. “Smelten met links,” helpt Marjan me herinneren aan de taak die ik met mijn lichaam moet uitvoeren om de bocht naar links mooi te kunnen maken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar na een paar vreselijke pogingen voel ik opeens hoe de pony mij naar rechts duwt. Door in gedachten mijn linkerkant ‘te laten smelten’, lukt het me uiteindelijk om in balans te blijven en een paar prachtige bochten te maken. Les geleerd, denk ik tevreden na afloop van de les. 

Terwijl ik de volgende ochtend de ontbijtrommel opruim, gaan mijn gedachten als een malle heen en weer. Mijn werk, een verbroken vriendschap, oude liefdes, de lange lijst met to-do’s… alles komt voorbij. Totdat ik opeens Marjan weer hoor roepen: “Hij duwt je constant naar rechts!” Opeens valt het kwartje en wordt er in mijn brein een linkje gelegd. Ik ren naar de boekenkast, waar het boek ‘Van binnen weet je alles’ al op me ligt te wachten. 

Op bladzijde 78 vind ik de bevestiging, waardoor ik de les van die lieve pony eindelijk echt begrijp. Want niet alleen door hem, ook door mijn werk, oude liefdes, die lange to-do en zo veel meer laat ik mij naar rechts duwen. Naar de kant van het denken en de buitenwereld. Ongemerkt kom ik met mijn volle gewicht op mijn rechterbeen te staan, doen mijn gevoel en binnenwereld niet meer mee én ontstaat er disbalans. 

Die beweging naar rechts, weg van mijn gevoel, is een herkenbare. En erg onverstandig voor een ‘gevoelsmens’ zoals ik. Maar eigenlijk voor ieder mens. Beter houden we twee benen op de grond of twee billen op de pony. Want met één been of bil is het hard werken om overeind te blijven. Of - weet ik inmiddels uit ervaring – nagenoeg onmogelijk om die bocht de andere kant op te maken. Alleen wanneer we in contact zijn met zowel ons denken als ons voelen, met de buiten- én binnenwereld, zijn we in balans en kunnen we leven en handelen vanuit ons hart. Dat is niet alleen een waardevolle les voor mij persoonlijk, ook de maatschappij waarin we op dit moment leven kan wel een paardrijlesje van Marjan gebruiken. Misschien dat we op de polariteit van denken en voelen dan weer een beetje in het midden uit kunnen komen.