Blijkbaar meer dan ik besef. Of misschien meer dan ik wil toegeven? Ik schreef al eerder over de Aaaa van Eva en hoe mijn eigen ontwikkeling samen gaat met de ontwikkeling van de namen die ik bij mijn geboorte kreeg. Sindsdien zijn er regelmatig mensen die me met Eva aanspreken. Dat doet me goed, ook al merk ik dat het ook wringt. Want er is meer. Ik worstelde met die ‘meer’. Heb moeite om die ‘meer’ in te nemen en toe te eigenen. Stemmetjes als ‘Wie denk je wel niet dat je bent?’ en ‘Wat zullen ze van me denken?’ steken al snel de kop op. Zo ook in de kwestie naam. Want mijn ouders hebben me twee prachtige, maar ook krachtige namen gegeven: Eva en Maria. Eva ken ik: zij is ‘de leven gevende' of 'de moeder van alle levenden’. Een grote taak, die naam. Maar misschien wel de verklaring waarom ik vier dochters op de wereld zette 😉 . Ik gebruik haar en haar verkleining, Eefke, en afkorting, Eef, al mijn hele leven. Tsja, en dan Maria, de naam die er een beetje achteraan komt. Een naam met een verhaal: een onbevlekt ontvangen moeder en een hoer. Lekker dan. Geen wonder dat ik daar wat moeite mee heb 😉. Toch ontdek ik steeds meer dat zij ook echt bij mij hoort. Zeker wanneer ik me meer verdiep in haar betekenissen. Dat zijn er volgens wikipedia ruim zestig. Waarvan de bekendste: schoonheid, druppel of ster van de zee, liefhebbende en bitter / weerspannigheid. Eerlijk is eerlijk; wanneer ik in de spiegel kijk, dan zie ik al die kanten van Maria en Eva in mezelf terug. Soms is dat veel. En is het meer, meer van mij, meer dan alleen Eef. Tijd om die ‘meer’ te omarmen. Mijn naam is Eva Maria. En hoewel ik die naam al mijn hele leven draag, moet ik er nog wel een beetje aan wennen om haar echt te gebruiken. Toch is dat precies wat ik vanaf nu ga doen. Liefs Eva Maria Duin

Twee paar liefdevolle ogen kijken naar mij. Ze zijn samen. En ze zijn bij mij. Ik zie hun warme glimlachen en voel een aai over mijn hand. Ik glimlach naar hen en kijk nog eens. Opeens zie ik het: zo is het goed. Ik ben veilig en vervuld. Zachtjes laat ik me dieper in de matras zakken. Ik leg mijn hoofd neer en zak weg in een vredige moeheid. Het is de laatste fase uit een van de oefeningen tijdens het blok Karakterstijlen van deze maand. Een blok waarin we ontdekken hoe de relatie met onze ouders - of het gebrek daar aan - in onze jeugd terug te zien is in ons lichaam en onze overlevingsmechanismen. In de laatste fase van iedere oefening ontmoeten we de “perfecte” ouder. Natuurlijk bestaat de perfecte ouder niet. Vandaar de aanhalingstekens. En toch hebben we volgens het systemisch werk de beste ouders. Zonder jouw ouders was jij er namelijk niet geweest. Zonder hen was jij niet jij geweest hoe fantastisch, kundig of ronduit waardeloos ze hun rol als ouder ook vervulden. We hebben het ermee te doen. Ook als het beter is om op dit moment in jouw dagelijks leven weinig of geen contact met (een van) hen te hebben. We hebben hen te nemen. En ja, dat is soms makkelijk gezegd dan gedaan. In het systemisch werk vind je visualisatie-oefeningen die je daarmee kunnen helpen. Zoals deze van Bert Hellinger - de grondlegger van familieopstellingen - uit boek ’De kunst van het helpen’: Ga ergens zitten waar je niet gestoord kunt worden en sluit je ogen. Stel je voor dat je voor je ouders staat. Je kijkt naar je moeder en naar je vader. Achter hen zie je hun ouders staan, jouw opa’s en oma’s. Achter hen zie hun ouders staan en daarachter hun ouders en zo zie je vele generaties ver. Het leven stroomt door hen allen heen. Niemand van hen kon ooit er ooit iets aan toevoegen en niemand van hen kon er ook iets van afhalen. Ze ontvingen het leven en gaven het door. In het ontvangen en het doorgeven van het leven waren ze allemaal perfect. Niemand van hen was beter, niemand van hen was slechter. Het maakt niet hoe ze verder waren. Waar het ging om het doorgeven van het leven waren ze allemaal gelijk. Kijk naar je ouders, kun je ze zien. Kijk naar je moeder tot je haar werkelijk ziet. Kijk naar je vader totdat je hem werkelijk ziet. Voel wat er gebeurt. Als we naar onze moeder en onze vader kijken en we zien onszelf en we voelen dat we hun kind zijn, dan kunnen we in ons hart en onze ziel helemaal openstellen voor het leven dat ze aan ons hebben doorgegeven. Misschien lukt het je om een buiging te maken voor je ouders, je om te draaien en met je rug tegen hen te leunen. Dan kun je vooruit kijken naar je eigen leven en de manieren waarop jij het leven door kunt geven. ———— Sinds oktober volg ik de opleiding Integrated Psychotherapie bij Bodymind Opleidingen. Ik schrijf stukjes over mijn avonturen. Deze keer viel dat mooi samen met mijn achtergrond als systemisch coach.